قراردادهای تجاری بی المللی و امور بین الملل

در قانون تجارت ایران ، اصطلاح قرارداد های تجارتی ( اصطلاحی ) پیش بینی نشده است ولی با توجه به مقررات ، اصول و عرف و عادت تجارت ، می توان قرارداد های تجاری را به این نحو تعریف کرد که به قرارداد های منعقده بین بازرگانان و شرکت های بازرگانی ( تجارتی ) که در امور گوناگون بازرگانی ، که مورد قبول آنها باشد و طبق مفاد و مقرّره های قرارداد ، با یکدیگر کالا یا وجوهی را داد و ستد و مبادله می کنند و یا حق و تکلیفی به بار می آورند ، اطلاق می شود.
در قرارداد های تجاری داخلی چون تجار و شرکت های تجاری طرفین قرارداد و معامله ، در داخل محدوده مرزی یک کشور واقع شده اند بر اساس اصل درون مرزی بودن قوانین ، قانون تجارت و سایر مقررات مرتبط همان کشور حاکم و لازم الجراست و دادگاههای رسیدگی کننده داخلی صلاحیت ورود دارند. از طرفی بازرگانان و تجار طرف دعوی نیز از اصول و قوانین واحدی که هر دو طرف اشرافیت بر آنها دارند پیروی می کنند.
قرارداد های تجاری بین المللی ، قرارداد هایی هستند که میان یک کشور با کشور های دیگر یا میان تجّار و شرکت های تجاری یک کشور با کشور دیگر ، در موارد مختلف بازرگانی از جمله داد و ستد کالا و خدمات و نقل و انتقالات پولی منعقد می شود.
در یک قرارداد تجاری بین المللی کار ، خریدار و فروشنده یا به عبارت دیگر ، وارد کننده و صادر کننده ، هر دو تمایل دارند که قرارداد منعقده به نحو احسن اجرا شود . امّا در عین حال ، ارسال کالا از یک کشور به کشور دیگر بعنوان بخشی از معامله تجاری می تواند با خطراتی همراه باشد. اگر کالا از بین برود یا خسارت ببیند یا نحویل و پرداخت آن ، به دلایلی انجام نشود . رابطه متعاملین ممکن است آنچنان تیره گردد که راهی جز اقامه دعوا وجود نداشته باشد.